As palabras non son un instrumento axeitado para transmitir o que vivimos e sentimos na Sesión de Introdución. Non o vou facer con eles. Por eso quiero empezar con una disculpa porque no será un relato fiel. ¿Cómo explicar con palabras el dolor, el afecto, la gratitud, la quietud ? ¿ Cómo explicar que te encuentras a solas contigo mismo más que en cualquier otro lugar, pero que al mismo tiempo sientes profundamente la compañía de los demás cada instante como una caricia silenciosa?
El silencio te abre por dentro.
Cuando estás en zazen- meditación zen–, te recorres por caminos desconocidos. A tientas. La respiración consciente e o inmovilidad dende a postura tómanche da man e levan. Ás veces suavemente. Outros con dureza. Onde? Cara o que cada un leva dentro e non entende. Cara a zonas de sombra. E alí, observas Escuridade.
Aparecen resistencias. O maras - os nosos demos interiores- están presentes: a dúbida, o medo, a indolencia, a inquietude, rexeitamento... e sentes dor. Físico e emocional. Unidos ambos coma as dúas caras dunha moeda. Pero a dor é unha mestra. Móstrache onde comezan os camiños sombríos. Se o aceptas, avances. E tira a un lado. Déixate pasar.
Nun deses momentos de soidade e medo lembrei unha pasaxe de 'Outubro, outubro', obra de José Luis Sampedro : "Transcende as máscaras, rasgar unha e outra vez, cavar ata o fondo, atópame na profundidade, cráter nun abismo". A profundidade...
O silencio tamén che abre por fóra.
Ves aos teus compañeiros como espellos. Vostede reflexiona sobre eles. E eles en ti. Acompañándote na soidade. estou só. Estás só... pero xuntos. O ser ábrese e, silencioso, o corazón fala a través da mirada. Sorpréndete amando a ese descoñecido cuxa mirada atopas. E o teu cariño sempre é correspondido. Os afectos tócanse. Entrelazamos. Encérrannos nun baile invisible sen palabras para escondernos. Non hai nada que defender. Sen xuízos. Non hai nada que demostrar nin a quen. Só entendemento mutuo.
Nese ambiente hai un grupo especial de persoas que todo o liga coa súa presenza e xenerosidade. E téñense entre si. Son o latexo lento de Luz Serena: os membros da Comunidade Budista Soto Zen. Eles sustentan e alimentan o templo. Sempre están aí, Acompañando, guiando. Só a distancia correcta. A súa presenza equilibra o conxunto e dálle a harmonía necesaria para que todo fluya..
E diante de todos eles, pero sempre ao lado, o instrutor de Sesshin, Samuel Soriano. Suxeitou con determinación e delicadeza o lenzo no que estabamos cosindo todos. E ao mesmo tempo traballaba con nós niso.
Ao final, punto a punto, o lenzo estaba cosido. Cun só fío. En fronte, unha fermosa imaxe cosida. Un debuxo tan sutil e cheo de matices que cada quen o verá dun xeito diferente.. Desde a túa mirada interior. E detrás... moitos nós.
Pido desculpas de novo por non poder transmitir todo o que levei comigo como despedida. Non é posible.
E quixera rematar compartindo unha das emotivas reflexións que escoitei no Círculo de Corazóns que prologou a nosa despedida.. Díxoo un querido compañeiro. E compártoo sen pedirlle permiso porque sei que mo daredes. Dixo algo así: "Non quero que esta experiencia sexa inesquecible. Porque é inesquecible telo na memoria. É unha experiencia que vou ter en conta. Tódolos días".
Con todo o meu agradecemento e cariño.
Gasxo.
Lola Torrent.